[attachment=73209]
Kocakarı ilacı Nedir?
Tam olarak tanımlanamayan halk hekimliği (ayrıca halk hekimliği ) terimi , tıp dışı nüfusa aktarılan hastalıklar , iyileştirme yöntemleri ve çareler hakkındaki bilgileri içerir . Dünya Sağlık Örgütü (WHO), etnik kültürlerde nesilden nesile aktarılan ve yetiştirilen halk tıbbını geleneksel tıp olarak tanımlamaktadır . Etno-tıp , diğer şeylerin yanı sıra, dünya çapındaki bireysel halkların etnobotanik ve etno - eczacılığını inceler.
Halk hekimliğinin ortaya çıkışı insanlığın tarihöncesine kadar gitmektedir . Hasta olduklarında içgüdüsel olarak belirli bitkileri yiyen hayvanların gözlemleri, örneğin tıbbi bitkiler veya hayvansal tıbbi ürünler [1] [2] veya mineral kökenli şeyler deneyerek , ilk deneyim toplamaya eklendi.
İmzalar doktrinine göre karaciğer hastalıkları için karaciğer şeklinde yapraklı bitkilerin veya sarılık için sarı çiçekli bitkilerin tercih edilmesi gibi sonuçlar ve teorik düşünceler erken ortaya çıkmış olabilir . Bu tür düşünceler, eleştirmenleri tarafından batıl inanç olarak sınıflandırılır [3] . Önde gelen varsayım, insanlarda ve bitkilerde benzer metabolik fonksiyonların şekil bakımından benzerliklere yol açtığıdır; böyle bir bitkinin uygulanması, hasta kişide bu metabolik fonksiyonların uyumlaştırılmasına yol açabilir. Bu tür düşünceler , tıbbi uygulama tarafından doğrulanan veya doğrulanan hipotezlerin çıkarılmasına yol açar.çürütülmelidir (ayrıca bkz . bitkisel ilaçlar ). Daha eski halk hekimliği ile ilgili ilk yazılı kaynaklar antik tıpta da bulunabilir .
Halk hekimliği yöntemleri
Arkeolojik buluntuların gösterdiği gibi , Taş Devri'nden bu yana , iyileştirme yöntemleri arasında cerrahi müdahaleler ("halk cerrahisi" [4] ) de yer almıştır. Örneğin, trepanasyonların ve diğer cerrahi müdahalelerin kanıtları, eski Mısır tıbbi yaralar kitabında da bulunabilir ( Edwin Smith Papirüsü , ayrıca bkz . Eski Mısır'da Tıp ). [5] Bu aynı zamanda terleme tedavilerini , çeşitli terapötik oruç türlerini veya kırık kemiklerin parçalanmasını da içerir. Özellikle halk hekimliğinde organoterapinin uygulama biçimleri de vardır [6] (bkz.Kyranidler ). [7] Halk tıbbı ayrıca, bugüne kadar Lent'i sıklıkla karakterize eden felsefi ve dini bileşenlere sahiptir . Halk hekimliğinin diğer uygulamaları arasında sayı büyüsü ve muska kullanımı yer alır .
Avrupa kültür
Avrupa kültürel alanındaki tıbbi halk bilgisi (örneğin, MÖ 2000'den MS 400'e kadar Germen-Kelt antikitesinde [8] manastır tıbbı , "Germen tıbbı" [9] öncesi ve yanında var olduğu kanıtlanabilen bir tıpta olduğu gibi ) nesiller boyunca fazla gelişmişti. Eski Germen tıbbının kaynakları ve ökse otunu her derde deva olarak gören Keltlerin (veya Gallo-Keltlerin) benzer tıbbının kaynakları tarih öncesi buluntular ve kazılardır, Romalı generallerin ve Julius Caesar ve Tacitus gibi yazarların raporları, halk hakları, eski Norveç-İzlanda Edda şarkıları ve İzlanda destanları. [10]Günümüzde popüler tıp bilgisi natüropati ile yakından ilişkilidir . Konvansiyonel tıptan ayrılma, en geç 19. yüzyıldan itibaren üniversitelerde artan tıbbi araştırmalar ve kimyasal ilaçların gelişmesiyle başlamıştır . Modern müstahzarlar genellikle halk hekimliğinde de kullanılan aktif maddelere dayanır. Tek fark, ilgili aktif bileşenlerin izole edilmesi, kimyasal olarak analiz edilmesi ve kısmen sentetik olarak üretilmesidir.
halk tıbbı ve geleneksel tıp
Orta Çağ'da , şifalı bitkiler ( Wurzler ) ve berberler , özellikle doktor tutmanın çok pahalı olduğu durumlarda önemli bir tıbbi işleve sahipti. Profesyonel berberler grubu 1400'lere kadar onursuz kabul edildi ve sadece 1548'de lonca hakları aldı . Berberlerle birlikte, akademik eğitim almış doktorların aksine, sözde zanaat doktorlarıydılar ve eğitimleri kesin olarak düzenlenmişti. Tıp araştırmalarının ortaya çıkmasıyla birlikte , "eski okul" ve "yeni okul"dan doktorlar arasında bugün hala etkisi olan şiddetli tartışmalar yaşandı. Almanyada[11] [12] [13] ve kısmen de Avusturya ve İsviçre'de, meslekten olmayan doktorlar veya çiftçi doktorları, kırsal alanlarda, örneğin çok ötesinde , ortalarına kadar insanların ve sığırların tıbbi bakımında hala önemli bir konuma sahipti. 20. yüzyıl Styria [14] ünlü Höllerhansl .
Halk hekimliğinin bazı bölümleri, “halk tıbbi ürünleri”, Johann Friedrich Osiander (1826) ve Georg Friedrich Most (1843) gibi hekimlerin yayınlarıyla tıbbi bir yeniden değerlendirme yaşadı . [15]
Dünya çapında
Aztek tıbbının gelenekleri Meksika halk tıbbında bulunabilir . [16] Çin nüfusunda halk tıbbı artık neredeyse geleneksel tıp kadar önemlidir ve üniversitelerde geleneksel Çin tıbbı (TCM) öğretilmektedir. İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra, yeterli eğitimli TCM doktoru olmadığı için birçok sözde çıplak ayaklı doktor kırsal alanlarda çalıştı. Aynı durum dünya çapında birçok başka bölge için de geçerlidir.
Edebiyat
C. Bakker: Waterland'de halk soyağacı. Amsterdam 1928.
Elfriede Grabner (ed.): Halk hekimliği (= araştırma yolları. Cilt 639). Darmstadt 1967.
Karl Hauck : Altın parantezlerin ikonolojisi üzerine, XIV: Büyü ve ampirik tıp arasındaki gerilim, iki bin yıllık tariflerle aydınlatıyor. İçinde: Erken Ortaçağ Çalışmaları. Cilt 11, 1977, sayfa 414-510.
Peter Heinsberg: Eski ve yeni halk hekimliği. Innsbruch/Viyana/Münih 1968.
Eberhard Wolff : "Halk tıbbı" - taksitle veda: terimin tanımsal anlayışından buluşsal anlayışına. İçinde: Folklor Dergisi. Cilt 94, 1998, sayfa 233-257.
Eberhard Wolff: "Halk tıbbı" ve "naturopati" arasında: Zürih tıbbi alternatifleri. İçinde: Gesnerus. Cilt 58, 2001, s. 276–283 (dijital kopya) .
Eberhalb Wolff: halk hekimliği. İçinde: İsviçre'nin Tarihsel Sözlüğü . 27 Aralık 2014 .
Michael Simon: 20. yüzyılın başlarında "Halk tıbbı". Alman folkloru atlasının kaynak değeri üzerine (= halk kültürü üzerine çalışmalar. Cilt 28). Rheinland-Pfalz'da Folklor Topluluğu, Mainz 2003, ISBN 3-926052-27-9 (Habilitasyon tezi University of Münster 1996, 286 sayfa).
Carly Seifarth: Halk Tıbbında Batıl İnanç ve Büyü. Bohmeier, Leipzig 2005, ISBN 3-89094-436-1 (Leipzig Tez Üniversitesi 1913, 134 sayfa).
Françoise Loux: Halk hekimliğinde çocuk ve bedeni. Kurt Lüscher tarafından düzenlendi. Kurt Lüscher'in son sözü. Klett-Cotta, Stuttgart 1991 (orijinal başlık: Le jeune enfant et son corps dans la médecine geleneksel ), Hainer Kober tarafından çevrildi, ISBN 3-12-935020-9 .
Enrique Blanco Cruz: İnsanların hastalığından şeytanın hastalığına. Peru'da halk tıbbı. Vervuert, Frankfurt am Main 1985, ISBN 3-921600-36-7 .
Carlos Watzka : Steiermark Dükalığı örneğini kullanarak erken modern halk hekimliğinde akıl hastalıklarının tedavisinin değeri ve tasarımı. İçinde: Würzburger tıbbi-tarihsel iletişim. Cilt 24, 2005, s. 144-161. ISSN 0177-5227
Paul Diepgen : Alman halk hekimliği, bilimsel tıp ve kültür. Enke, Stuttgart 1935, DNB 572859309 .
Paul Diepgen: halk hekimliği ve bilimsel tıp: tarihsel ilişkileri. İçinde: Volk und Volkstum (folklor yıllığı) 2, 1937, s: 37-53; ayrıca: halk hekimliği: sorunlar ve araştırma tarihi. Elfriede Grabner tarafından düzenlendi, Darmstadt 1967, s. 200-222.
Elfriede Grabner (ed.): Halk hekimliği: problemler ve araştırma tarihi (= araştırma yolları . Cilt 63). Bilimsel kitap topluluğu, Darmstadt 1967 DNB 458546542 .
Paul van Dijk: Volksgeneeskunst in Nederland en Vlaanderen (Halk genleri-uzman tarifleri Hanneke Winterwerp tarafından yapılmıştır). Deventer 1981.
Max Höfler: Almanların Halk Tıbbi Botaniği. Viyana 1908 (= Alman folkloru üzerine kaynaklar ve araştırmalar. Cilt 5); Yeniden basım: VWB - Verlag für Wissenschaft und Bildung, Berlin 1990 (= etno-tıp ve bilinç araştırması: tarihsel materyaller. , Cilt 11), ISBN 3-927408-41-7 .
Heinrich Marzell : Halk hekimliği. In: Adolf Spamer (ed.): The German Folklore , Cilt I. Berlin ve Leipzig 1934/35, s. 168-182, DNB 368585891 .
Oskar von Hovorka , Adolf Kronfeld : Karşılaştırmalı halk hekimliği. Halk hekimliği gelenek ve inançları, inançlar ve şifa faktörleri, hurafeler ve büyü tıbbı hakkında bir sunum. 2 cilt. Stuttgart 1908-1909.
Kaynak ve Dipnotlar
Wikipedia
Kocakarı ilacı Nedir?
Tam olarak tanımlanamayan halk hekimliği (ayrıca halk hekimliği ) terimi , tıp dışı nüfusa aktarılan hastalıklar , iyileştirme yöntemleri ve çareler hakkındaki bilgileri içerir . Dünya Sağlık Örgütü (WHO), etnik kültürlerde nesilden nesile aktarılan ve yetiştirilen halk tıbbını geleneksel tıp olarak tanımlamaktadır . Etno-tıp , diğer şeylerin yanı sıra, dünya çapındaki bireysel halkların etnobotanik ve etno - eczacılığını inceler.
Halk hekimliğinin ortaya çıkışı insanlığın tarihöncesine kadar gitmektedir . Hasta olduklarında içgüdüsel olarak belirli bitkileri yiyen hayvanların gözlemleri, örneğin tıbbi bitkiler veya hayvansal tıbbi ürünler [1] [2] veya mineral kökenli şeyler deneyerek , ilk deneyim toplamaya eklendi.
İmzalar doktrinine göre karaciğer hastalıkları için karaciğer şeklinde yapraklı bitkilerin veya sarılık için sarı çiçekli bitkilerin tercih edilmesi gibi sonuçlar ve teorik düşünceler erken ortaya çıkmış olabilir . Bu tür düşünceler, eleştirmenleri tarafından batıl inanç olarak sınıflandırılır [3] . Önde gelen varsayım, insanlarda ve bitkilerde benzer metabolik fonksiyonların şekil bakımından benzerliklere yol açtığıdır; böyle bir bitkinin uygulanması, hasta kişide bu metabolik fonksiyonların uyumlaştırılmasına yol açabilir. Bu tür düşünceler , tıbbi uygulama tarafından doğrulanan veya doğrulanan hipotezlerin çıkarılmasına yol açar.çürütülmelidir (ayrıca bkz . bitkisel ilaçlar ). Daha eski halk hekimliği ile ilgili ilk yazılı kaynaklar antik tıpta da bulunabilir .
Halk hekimliği yöntemleri
Arkeolojik buluntuların gösterdiği gibi , Taş Devri'nden bu yana , iyileştirme yöntemleri arasında cerrahi müdahaleler ("halk cerrahisi" [4] ) de yer almıştır. Örneğin, trepanasyonların ve diğer cerrahi müdahalelerin kanıtları, eski Mısır tıbbi yaralar kitabında da bulunabilir ( Edwin Smith Papirüsü , ayrıca bkz . Eski Mısır'da Tıp ). [5] Bu aynı zamanda terleme tedavilerini , çeşitli terapötik oruç türlerini veya kırık kemiklerin parçalanmasını da içerir. Özellikle halk hekimliğinde organoterapinin uygulama biçimleri de vardır [6] (bkz.Kyranidler ). [7] Halk tıbbı ayrıca, bugüne kadar Lent'i sıklıkla karakterize eden felsefi ve dini bileşenlere sahiptir . Halk hekimliğinin diğer uygulamaları arasında sayı büyüsü ve muska kullanımı yer alır .
Avrupa kültür
Avrupa kültürel alanındaki tıbbi halk bilgisi (örneğin, MÖ 2000'den MS 400'e kadar Germen-Kelt antikitesinde [8] manastır tıbbı , "Germen tıbbı" [9] öncesi ve yanında var olduğu kanıtlanabilen bir tıpta olduğu gibi ) nesiller boyunca fazla gelişmişti. Eski Germen tıbbının kaynakları ve ökse otunu her derde deva olarak gören Keltlerin (veya Gallo-Keltlerin) benzer tıbbının kaynakları tarih öncesi buluntular ve kazılardır, Romalı generallerin ve Julius Caesar ve Tacitus gibi yazarların raporları, halk hakları, eski Norveç-İzlanda Edda şarkıları ve İzlanda destanları. [10]Günümüzde popüler tıp bilgisi natüropati ile yakından ilişkilidir . Konvansiyonel tıptan ayrılma, en geç 19. yüzyıldan itibaren üniversitelerde artan tıbbi araştırmalar ve kimyasal ilaçların gelişmesiyle başlamıştır . Modern müstahzarlar genellikle halk hekimliğinde de kullanılan aktif maddelere dayanır. Tek fark, ilgili aktif bileşenlerin izole edilmesi, kimyasal olarak analiz edilmesi ve kısmen sentetik olarak üretilmesidir.
halk tıbbı ve geleneksel tıp
Orta Çağ'da , şifalı bitkiler ( Wurzler ) ve berberler , özellikle doktor tutmanın çok pahalı olduğu durumlarda önemli bir tıbbi işleve sahipti. Profesyonel berberler grubu 1400'lere kadar onursuz kabul edildi ve sadece 1548'de lonca hakları aldı . Berberlerle birlikte, akademik eğitim almış doktorların aksine, sözde zanaat doktorlarıydılar ve eğitimleri kesin olarak düzenlenmişti. Tıp araştırmalarının ortaya çıkmasıyla birlikte , "eski okul" ve "yeni okul"dan doktorlar arasında bugün hala etkisi olan şiddetli tartışmalar yaşandı. Almanyada[11] [12] [13] ve kısmen de Avusturya ve İsviçre'de, meslekten olmayan doktorlar veya çiftçi doktorları, kırsal alanlarda, örneğin çok ötesinde , ortalarına kadar insanların ve sığırların tıbbi bakımında hala önemli bir konuma sahipti. 20. yüzyıl Styria [14] ünlü Höllerhansl .
Halk hekimliğinin bazı bölümleri, “halk tıbbi ürünleri”, Johann Friedrich Osiander (1826) ve Georg Friedrich Most (1843) gibi hekimlerin yayınlarıyla tıbbi bir yeniden değerlendirme yaşadı . [15]
Dünya çapında
Aztek tıbbının gelenekleri Meksika halk tıbbında bulunabilir . [16] Çin nüfusunda halk tıbbı artık neredeyse geleneksel tıp kadar önemlidir ve üniversitelerde geleneksel Çin tıbbı (TCM) öğretilmektedir. İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra, yeterli eğitimli TCM doktoru olmadığı için birçok sözde çıplak ayaklı doktor kırsal alanlarda çalıştı. Aynı durum dünya çapında birçok başka bölge için de geçerlidir.
Edebiyat
C. Bakker: Waterland'de halk soyağacı. Amsterdam 1928.
Elfriede Grabner (ed.): Halk hekimliği (= araştırma yolları. Cilt 639). Darmstadt 1967.
Karl Hauck : Altın parantezlerin ikonolojisi üzerine, XIV: Büyü ve ampirik tıp arasındaki gerilim, iki bin yıllık tariflerle aydınlatıyor. İçinde: Erken Ortaçağ Çalışmaları. Cilt 11, 1977, sayfa 414-510.
Peter Heinsberg: Eski ve yeni halk hekimliği. Innsbruch/Viyana/Münih 1968.
Eberhard Wolff : "Halk tıbbı" - taksitle veda: terimin tanımsal anlayışından buluşsal anlayışına. İçinde: Folklor Dergisi. Cilt 94, 1998, sayfa 233-257.
Eberhard Wolff: "Halk tıbbı" ve "naturopati" arasında: Zürih tıbbi alternatifleri. İçinde: Gesnerus. Cilt 58, 2001, s. 276–283 (dijital kopya) .
Eberhalb Wolff: halk hekimliği. İçinde: İsviçre'nin Tarihsel Sözlüğü . 27 Aralık 2014 .
Michael Simon: 20. yüzyılın başlarında "Halk tıbbı". Alman folkloru atlasının kaynak değeri üzerine (= halk kültürü üzerine çalışmalar. Cilt 28). Rheinland-Pfalz'da Folklor Topluluğu, Mainz 2003, ISBN 3-926052-27-9 (Habilitasyon tezi University of Münster 1996, 286 sayfa).
Carly Seifarth: Halk Tıbbında Batıl İnanç ve Büyü. Bohmeier, Leipzig 2005, ISBN 3-89094-436-1 (Leipzig Tez Üniversitesi 1913, 134 sayfa).
Françoise Loux: Halk hekimliğinde çocuk ve bedeni. Kurt Lüscher tarafından düzenlendi. Kurt Lüscher'in son sözü. Klett-Cotta, Stuttgart 1991 (orijinal başlık: Le jeune enfant et son corps dans la médecine geleneksel ), Hainer Kober tarafından çevrildi, ISBN 3-12-935020-9 .
Enrique Blanco Cruz: İnsanların hastalığından şeytanın hastalığına. Peru'da halk tıbbı. Vervuert, Frankfurt am Main 1985, ISBN 3-921600-36-7 .
Carlos Watzka : Steiermark Dükalığı örneğini kullanarak erken modern halk hekimliğinde akıl hastalıklarının tedavisinin değeri ve tasarımı. İçinde: Würzburger tıbbi-tarihsel iletişim. Cilt 24, 2005, s. 144-161. ISSN 0177-5227
Paul Diepgen : Alman halk hekimliği, bilimsel tıp ve kültür. Enke, Stuttgart 1935, DNB 572859309 .
Paul Diepgen: halk hekimliği ve bilimsel tıp: tarihsel ilişkileri. İçinde: Volk und Volkstum (folklor yıllığı) 2, 1937, s: 37-53; ayrıca: halk hekimliği: sorunlar ve araştırma tarihi. Elfriede Grabner tarafından düzenlendi, Darmstadt 1967, s. 200-222.
Elfriede Grabner (ed.): Halk hekimliği: problemler ve araştırma tarihi (= araştırma yolları . Cilt 63). Bilimsel kitap topluluğu, Darmstadt 1967 DNB 458546542 .
Paul van Dijk: Volksgeneeskunst in Nederland en Vlaanderen (Halk genleri-uzman tarifleri Hanneke Winterwerp tarafından yapılmıştır). Deventer 1981.
Max Höfler: Almanların Halk Tıbbi Botaniği. Viyana 1908 (= Alman folkloru üzerine kaynaklar ve araştırmalar. Cilt 5); Yeniden basım: VWB - Verlag für Wissenschaft und Bildung, Berlin 1990 (= etno-tıp ve bilinç araştırması: tarihsel materyaller. , Cilt 11), ISBN 3-927408-41-7 .
Heinrich Marzell : Halk hekimliği. In: Adolf Spamer (ed.): The German Folklore , Cilt I. Berlin ve Leipzig 1934/35, s. 168-182, DNB 368585891 .
Oskar von Hovorka , Adolf Kronfeld : Karşılaştırmalı halk hekimliği. Halk hekimliği gelenek ve inançları, inançlar ve şifa faktörleri, hurafeler ve büyü tıbbı hakkında bir sunum. 2 cilt. Stuttgart 1908-1909.
Kaynak ve Dipnotlar
Wikipedia
Kar©glan Başağaçlı Raşit Tunca
